عاشورا و امام حسين عليه السّلام در كلام معصومين

1- یيامبراكرم (ص) فرمود: اي مردم، اين حسين بن علي است، او را بشناسيد؛ قسم به آن كه جانم در دست اوست، او در بهشت است، دوستدانش در بهشت‌اند و دوستداران دوستدارانش نيز در بهشت‌اند.

2- رسول خدا (ص) فرمود: شهادت حسين (ع) حرارتي در دل هاي مؤمنان افروخته كه تا ابد خاموشي ناپذير است.

3- امام صادق (ع) فرمود: اي ابوعمار ، درباره حسين بن علي (ع) شعري برايم بسراي. ابوعمار گويد : شعري سرودم و امام گريست؛ به خدا سوگند پي در پي شعر مي‌سرودم و آن حضرت مي‌گريست، تا اين كه صداي گريه از اهل خانه نيز به گوش رسيد. سپس به من فرمود : اي ابوعمار، كسي كه شعري براي حسين (ع) بسرايد و پنجاه نفر را بگرياند پاداش بهشت خواهد داشت، كسي كه شعري براي حسين (ع) بسرايد و سي نفر را بگرياند پاداش بهشت خواهد داشت،كسي كه شعري براي حسين (ع) بسرايد و بيست نفر را بگرياند پاداش بهشت خواهد داشت، كسي كه شعري براي حسين (ع) بسرايد و ده نفر را بگرياند پاداش بهشت خواهد داشت، كسي كه شعري براي حسين (ع) بسرايد و يك نفر را بگرياند پاداش بهشت خواهد داشت، كسي كه شعري براي حسين (ع) بسرايد و خود بگريد پاداش بهشت خواهد داشت و كسي كه شعري دربارة حسين (ع) بسرايد و خود را به گريه درآورد پاداش بهشت خواهد داشت.

4- امام صادق (ع) فرمود: فاطمه دختر محمد (ع) نزد زائران قبر فرزندش حسين (ع) حضور مي‌يابد و براي گناهانشان طلب آمرزش مي‌كند.

5- امام صادق (ع) فرمود: خدا لعنت كند كشندة حسين (ع) را، چه قدر ياد شهادت حسين (ع) زندگي را ناگوار مي‌سازد! من هيچ گاه آب سردي ننوشيدم، مگر اين كه حسين (ع) را ياد كردم؛ و هيچ بنده اي نيست كه آب بنوشد و حسين (ع) را ياد كند و كشنده اش را لعنت فرستد، مگر اين كه خداوند صد هزار حسنه برايش مي‌نويسد، صد هزار گناه او را پاك مي‌سازد، صد هزار درجه او را بالا مي‌برد، گويي صد هزار بنده را آزاد كرده است و خداوند در روز قيامت او گشاده رو محشور مي‌كند.

6- امام باقر (ع) فرمود: اگر مردم مي‌دانستند كه زيارت قبر حسين (ع) چه فضيلتي دارد، از شوق جان مي‌دادند و از حسرت، پيكرشان پاره پاره مي‌شد. گفتم : آن چه فضيلتي است؟ فرمود: كسي كه از روي شوق به زيارت او آيد، خداوند هزار حج مقبول، هزار عمره نيكو، پاداش هزار شهيد از شهداي بدر، پاداش هزار روزه دار، ثواب هزار صدقة پذيرفته شده و هزار بنده آزاد كردن با نيت خالص براي خدا را برايش مي‌نويسد و در آن سال از هر آفت و بلايي كه كمترين آن شيطان است محفوظ مي‌دارد و فرشته اي گرانمايه بر او گماشته مي‌شود كه او را از روبرو، پشت سر، سمت راست، سمت چپ، بالاي سر و پائين پا نگاه مي‌دارد. اگر در آن سال بميرد، فرشتگان رحمت نزد او حضور مي‌يابند و در مراسم غسل و كفن او شركت مي‌كنند و برايش طلب آمرزش مي‌نمايند و با استغفار بر او وي را تا قبرش مشايعت مي‌كنند. بعد از اين كه او را در قبر نهادند قبر به اندازه ديدش برايش گسترده مي‌شود، خداوند او را از فشار قبر و ترس ‍‍‍‍‍‍‍دو فرشته منكر و نكير ايمن مي‌دارد و دري به سوي بهشت برايش گشوده مي‌شود. در محشر نيز نامه اعمالش را به دست راستش مي‌دهند و روز قيامت به او نوري مي‌بخشند كه ما بين شرق و غرب را روشن مي‌سازد، و ندا كننده اي ندا در مي‌دهد، اين پاداش كسي است كه حسين (ع) را از روي شوق زيارت كرده است. پس از قيامت كسي باقي نمي‌ماند مگر اين كه آرزو كند كه كاش از زائران حسين (ع) مي‌بود.

7- امام صادق (ع) فرمود: روزي رسول خدا (ص) در خانه فاطمه (س) بود و حسين (ع) را در آغوش داشت، كه آن حضرت گريست و به سجده رفت، سپس فرمود: اي فاطمه، اي دخت محمد! بزرگ والامقام جبرئيل امين هم اكنون در سراي تو در نيكوترين سيما و آراسته ترين هيئت بر من آشكار شد و مرا گفت: اي محمد آيا حسين را دوست داري؟ گفتم: پروردگارا او نور ديده و گل خوشبوي و ميوه دل و پوست ميان چشمان من است. پس از آن در حالي كه دست بر سر حسين (ع) نهاده بود گفت: اي محمد! مبارك باد آن فرزندي كه برخوردار از بركات و صلوات و رحمت و مقام رضوان من است، و لعنت و خشم عذاب و خواري و نقمتم شامل كسي است كه او را بكشد و به دشمني و پيكار با او بپردازد. آگاه باش كه او سرور شهيدان اولين و آخرين در دنيا و آخرت است. او آقاي جوانان اهل بهشت از ميان همه مردم است.

8- امام باقر (عليه السلام) فرمود: هنگامي كه آن مصائب ناگوار بر حسين (ع) وارد آمد، بر پيكر وي سيصد و بيست و اندي ضربة نيزه و شمشير و تير يافت شد و روايت شده است كه همگي اين جراحت ها از مقابل آن حضرت بوده است، زيرا كه حسين (ع) هيچ گاه به دشمن پشت نمي‌كرد.

9- پيامبر اكرم (ص) فرمود: حسين از من است و من از حسينم. خداوند دوست مي‌دارد هر كه حسين را دوست بدارد.

10- امام باقر (عليه السلام) فرمود: پيامبر (ص) در خانه ام سلمه بود، به او فرمود: كسي نزد من نيايد. حسين (ع) كه در آن هنگام كودك بود فرا رسيد و ام سلمه نتوانست او را باز دارد، تا اين كه نزد پيامبر (ص) آمد. در پي او نيز ام سلمه وارد شد. مشاهده كرد كه حسين (ع) بر سينه پيامبر (ص) نشسته است و آن حضرت چيزي در دست دارد و آن را مي‌بوسد. پيامبر (ص) فرمود: اي ام سلمه، اين جبرئيل مرا آگاه مي‌سازد كه اين پسرم كشته مي‌شود و اين خاكي است كه بر آن كشته مي‌گردد، آن را نزد خود نگاه دار، هر گاه كه به خون تبديل شد به راستي حبيبم كشته شده است. ام سلمه گفت: اي رسول خدا، از خدا بخواه كه آن را از او دور سازد. فرمود: چنين كردم، اما خداي صاحب عزت و جلال به من وحي كرد كه او مرتبه اي دارد كه هيچ يك از آفريدگان به آن دست نمي‌يازد و نيز شيعياني دارد كه درخواست شفاعت مي‌كنند و خداوند هم شفاعتشان را مي‌پذيرند. هم چنين مهدي (ع) از فرزندان او است. پس خوشا به حال كسي كه از دوستان و شيعيان حسين (ع) باشد؛ آنان، به خدا سوگند، در روز قيامت سعادتمند خواهند بود.

11- امام صادق (ع) فرمود: چون حسين (ع) زاده شد، خداي صاحب عزت و جلال جبرئيل را فرمان داد تا با هزار فرشته فرود آيد و رسول خدا (ص) را از جانب خداي تعالي و جبرئيل تبريك گويند. جبرئيل در هنگام فرود آمدن از يكي از جزائر دريا گذشت كه در آن فرشته اي بود به نام فطرس از حاملان عرش خداوند عزيز و شكوهمند او را در پي كاري برانگيخته بود و او در آن تأخير ورزيد و خداوند به كيفر آن بالش را شكست و او را در آن جزيره افكند. او تا هنگام ولادت حسين (ع) هفتصد سال خدا را عبادت كرده بود. فطرس ملك به جبرئيل گفت: كجا مي‌روي؟ گفت: خداي عزوجل به محمد (ص) نعمتي بخشيده و من برانگيخته شدم تا به او از جانب خدا و خودم تبريك گويم. فطرس گفت : مرا هم با خود بردار شايد محمد (ص) برايم دعا كند. جبرئيل او را با خود برداشت. چون جبرئيل به خدمت پيامبر (ص) رسيد و به آن حضرت از جانب خداي عزوجل و خود تبريك گفت، حال فطرس را هم بيان كرد. پيامبر (ص) فرمود : به او بگو: خود را به اين نوزاد بساي و به جايگاه و مقام خويش بازگرد. فطرس خود را به حسين (ع) ساييد و بال و پرش ترميم يافت و پرواز كرد. سپس گفت: اي رسول خدا، آگاه باش كه امتت او را خواهند كشت و من به جبران اين احسان هيچ زائري نيست كه او را زيارت كند، مگر اين كه زيارتش را به وي برسانم، هيچ مسلماني بر او سلام نمي‌كند مگر اين كه سلامش را به وي ابلاغ كنم و هيچ درود فرستنده اي نيست كه بر او درود فرستد مگر اين كه درودش را به وي برسانم. با گفتن اين سخنان، فطرس پرواز كرد و از ديده ها پنهان شد. ابن عباس گويد : اين فرشته در بهشت به رهين احسان حسين بن علي (ع) شناخته مي‌شود.

12- امام حسين (ع) فرمود: من به نزد رسول خدا (ص) رفتم، در حالي كه ابي بن كعب در خدمت ايشان بود. پيامبر خدا (ص) فرمود: آفرين بر تو اي ابا عبدالله! اي زيور آسمان ها و زمين ها! ابي به آن حضرت عرض كرد: چگونه كسي جز شما مي‌تواند زيور آسمان ها و زمين ها باشد؟! فرمود: اي ابي، سوگند به آن كه من را به حق به پيامبري برانگيخت، حسين بن علي (ع) در آسمان عظمت فزون تري دارد تا در زمين، و در سمت راست عرش خداي عزيز و شكوهمند نوشته شده است. حسين چراغ هدايت و كشتي نجات است، پيشواي نيكي و بركت و شكوه و فخر و علم و تقواست.

13- امام رضا (ع) در ضمن حديث به ربان بن شبيب فرمود: اي پسر شبيب !‌ اگر براي چيزي گريان شدي، بر حسين بن علي بن ابي طالب (ع) اشك ببار، زيرا او را مانند گوسفند از پشت سر از پيكرش جدا ساختند و هجده مرد از خانواده او، كه در زمين بي مانند بودند، همراه او كشته شدند و به راستي كه آسمان هاي هفتگانه و زمین ها در قتل او گريستند. چهار هزار فرشته براي ياري او بر زمين فرود آمدند، اما اجازه نيافتند. و ايشان آشفته و غبار آلود تا قيام قائم (ع) نزد قبر او هستند و پس از ظهور از ياران او هستند و شعارشان خوانخواهي حسين است.

14- امام صادق (ع) فرمود: مصيبت روز كشته شدن حسين (ع) بس بزرگ تر از مصيبت ديگر ایام آن لحاظ است كه خاندان كسا، كه گرامي ترين مردم نزد خدايند، پنج نفر بودند؛ چون پيامبر (ص) از جمع آنان درگذشت، امير المؤمنين و فاطمه و حسن و حسين (ع) باقي ماندند و مايه تسلي و آرامش مردم بودند. با درگذشت و شهادت فاطمه (س) امير المؤمنين و حسن و حسين (ع) تسلي بخش مردم به شمار مي‌آمدند. با درگذشت امير المؤمنين (ع) حسن و حسين (ع) ملجأ و مايه آرامش مردم بودند و چون حسن (ع) درگذشت مردم به حسين (ع) آرامش مي‌جستند. اما با كشته شدن حسين (ع) ديگر از اصحاب كسا، كسي باقي نماند كه بدو تسلي جويند و رفتن او برابر با رفتن همه آنان بود، همان گونه كه باقي ماندن او برابر با باقي ماندن تمامي آنان به شمار مي‌آمد. از اين رو مصيبت روز شهادت او از ديگر ايام مصائب شهادت خاندان پيامبر (ص) بزرگ تر است.

15- امام سجاد (ع) فرمود: سخت ترين روزي كه بر رسول خدا (ص) گذشت، روز غزوه احد بود كه در آن عمويش حمزه بن عبدالمطلب كه شير خدا و شير پيامبرش بود كشته شد، و پس از آن، روز جنگ موته بود كه در آن پسر عمويش جعفر بن ابي طالب كشته شد. سپس فرمود: اما هيچ روزي همانند روز حسين (ع) نيست، كه سي هزار مرد جنگاور بر او روي آوردند و مي‌پنداشتند كه از اين امت هستند و همگي آنان با ريختن خون او به خداي عزوجل تقرب مي‌جستند، در حالي كه او خدا را به ياد آنان مي‌آورد، اما آنان پند پذير نبودند تا اين كه او را به ظلم و ستم و دشمني كشتند.

16- امام صادق (ع) از آباء گرامي خود از امام حسين (ع) نقل مي‌كند كه فرمود: من كشته گريه ام. هيچ مؤمني مرا ياد نمي‌كند، مگر اين كه گريان مي‌شود.

17- امام صادق (ع) فرمود: هر گونه گريه و بي تابي براي بنده در هر جا كه بي تابي كند مكروه و ناپسند است، مگر گريه بر حسين بن علي (ع) كه پاداش و ثواب دارد.

18- امام باقر (ع) فرمود: چون حسين (ع) بر رسول خدا (ص) وارد شد، او را به سوي خود مي‌كشيد و به بازي مي‌گرفت و به امير المؤمنين مي‌فرمود كه او را بگيرد و سپس پيامبر (ص) بر او مي‌افتاد و او را مي‌بوسيد و مي‌گريست. امام حسين (ع) مي‌گفت: پدر جان! چرا مي‌گريي؟ مي‌فرمود : پسرم! جاي شمشيرها را كه بر پيكر تو وارد مي‌شوند مي‌بوسم و مي‌گريم. فرمود: پدرجان! مگر من كشته مي‌شوم؟ فرمود: آري به خدا، پدر و برادرت و تو كشته مي‌شويد. امام حسين (ع) فرمود: پدر جان! آيا قتل گاه هاي ما پراكنده خواهد بود؟ فرمود: آري پسرم. امام حسين (ع) عرض كرد: چه كسي از امتت ما را زيارت مي‌كند؟ فرمود : مرا و پدر و برادرت و تو را جز صديقان از امتم زيارت نمي‌كنند.

19- امام صادق (ع) فرمود: چون قصد زيارت حسين (عليه السلام) را كردي، در حالي كه پريشان، غمناك، مصيبت ديده، ژوليده، غم آلود، گرسنه و تشنه اي او را زيارت كن، زيرا حسين (ع) در حالي كشته شد كه غمگين، مصيبت ديده، ژوليده، غم آلود، گرسنه و تشنه بود. از او حوائجت را بخواه و بازگرد. و آن كربلا را وطن خود قرار مده.

20- امام صادق (ع) فرمود: سوره فجر را در نمازهاي واجب و مستحب خود بخوانيد زيرا اين سوره امام حسين (ع) است و به آن دل ببنديد. خدا شما را رحمت كند و بيامرزد. ابواسامه كه در مجلس حاضر بود، پرسيد: چرا اين سوره مخصوص امام حسين (ع) است؟ امام فرمود: آيا نمي‌شنوي سخن حق را كه مي‌فرمايد: اي نفس مطمئن، مقصود امام حسين (ع) است زيرا او است كه نفس مطمئن است و از خدا راضي و خدا از او راضي است و اصحاب او از آل محمد از خداوند روز قيامت راضي هستند و او از آنان راضي است. اين سوره درباره امام حسين (ع) و شيعيان و شيعه آل محمد خصوصاً وارد شده است هر كه بر آن سوره مداومت كند، همراه با امام حسين (ع) و درجه اش در بهشت است و همانا خداوند غالب و حكيم است.

21- امام صادق (ع) فرمود: برترين تربت زمين، تربت سيد الشهداء است. سجده بر آن حجاب هاي هفتگانه را كنار مي‌زند.

22- امام صادق (ع) فرمود: تربت امام حسين (ع) شفاي هر بيماري است.

23- امام رضا (ع) فرمود: هر كس كه عاشورا، روز مصيبت و اندوه و گريه اش باشد؛ خداوند، روز قيامت را براي او روز شادي و سرور قرار مي‌دهد.

24- امام رضا (ع) فرمود: براستي محرم ماهي است كه مردمان عهد جاهليت جنگ و خونريزي را در آن حرام مي‌شمردند ليكن خون هاي ما را در اين ماه حلال شمردند، و حرمت ما را شكستند و فرزندان و زنان را به اسارت كشيدند و آتش در خيمه هاي ما افروختند و آن چه در آن ها زاد و توشه داشتيم به يغما بردند و حرمت رسول الله (ص) را در امر ما نگاه نداشتند.

25- امام رضا (ع) فرمودند: كسي كه در روز عاشورا دست از كسب و كار بكشد؛ خداوند، حوائج دنيا و آخرت وي را برآورد و كسي كه روز عاشورا در ماتم و عزا بسر ببرد؛ خداوند متعال روز قيامت را روز شادي و سرور قرار دهد و با ديدار ما، در بهشت، چشم او را روشن گرداند ( و افزود ) كسي كه روز عاشورا را روز بركت بنامد و بعنوان عيدي چيـزي را به منزل ببرد خدا آن را بر او مبارك نگرداند و در قيامت با يزيد و عبيدالله و عمر سعد محشور شود و در اسفل السافلين در جهنم درافتد.

26- امام باقر (ع) فرمودند: بر مؤمنان لازم است روز عاشورا را در ماتم بسر برند و به يكديگر كه رسيدند، بگويند: عظم الله اجورنا و اجوركم بمصابنا بالحسين و جعلنا و اياكم من الطالبين بثاره مع وليه المهدي من آل محمد.

27- پيامبر اكرم (ص) فرمود: درود خدا بر گريه كنندگان و عزاداران حسين (ع) و نيز بر كساني كه بر دشمنان حسين لعن و نفرين مي‌فرستند و نيز درود خدا بر آنان كه دل آنان مملو از خشم و كينه نسبت به قاتل حسين (ع) است، كسي كه به قتل حسين (ع) راضي باشد؛ در قتل او شريك است.

28- امام رضا (ع) فرمودند: كسي كه مصيبت ما را به ياد آورد و بر مظلوميت ما گريه كند در قيامت با ما هم درجه خواهد بود و كسي كه از مصائب ما پيش او بازگو كنند و او بگريد و يا ديگران را بگرياند در روزي كه همه ديدگان گريانند، نمي‌گريد و كسي كه در مجلسي و محفلي شركت جويد كه در آن امر ما احياء گردد در روزي كه همه قوب به نوعي مي‌ميرند قلب او نمي‌ميرد. محزون و افسرده نيست.

29- امام صادق (ع) فرمود: علي بن الحسين بر پدرش حسين بن علي (ع) بيست سال گريست هيچ طعامي در برابر او نمي‌نهادند مگر آن كه مي‌گريست تا آن جا كه يكي از خادمان او گفت فدايت شوم، اي فرزند رسول خدا، من مي‌ترسم شما با اين وضع از بين برويد. فرمود: حزن و غم بي پايان خود را نزد خدا شكوه مي‌كنم و از خدا مي‌دانم آن چه را كه نمي‌دانيد من هيچ گاه قتلگاه فرزندان فاطمه را به ياد نمي‌آورم مگر آن كه گريه راه گلويم را مي‌گيرد.

30- امام سجاد (ع) فرمودند: هر قومي كه ديگانش به خاطر كشته شدن حسين (ع) پر از ا شك گردد به گونه اي كه به صورتش روان شود خداوند غرفه هايي از بهشت را براي او اختصاص دهد، كه صدها سال در آن سكونت كند و چشمان هر مؤمـني كه به خاطـر آزارهائي كه از نـاحيه دشمن در دنيا به ما رسيد. اشك آلود شود و اشكش به گونه هايش سرازير گردد. خداوند او را در منزل صدق ( جايگاه رفيع بهشت ) ساكن كند.

31- امام صادق (ع) فرمودند: حسين (ع) فرمود من كشته گريه ام كه مرا در پريشاني كشتند و سزاوار است بر من كه هيچ فرد پريشاني نزدم نيايد مگر آن كه خداوند او را با دل شاد به سوي خانواده اش بازگرداند.

32- امام صادق (ع) فرمودند: هر كه قبر حسين بن علي (ع) را در روز عاشورا زيارت نمايد و عارف به حق او باشد، همانند كسي است كه خداوند را در عرش او زيارت نموده باشد.

33- امام كاظم (ع) فرمودند: هر كه حسين (ع) را با شناخت به حق او زيارت كند. خداوند گناهان گذشته و آينده اش را مي‌آمرزد.

34- ابي جعفر (ع) فرمود: هر مؤمني كه در سوگ حسين (ع) اشك از ديده ريزد، به حدي كه بر گونه اش جاري گردد، خداوند او را ساليان سال در غرفه هاي بهشت مسكن مي‌دهد.

35- امام صادق (ع) فرمود: كسي كه ( در عزاي حسين ) بگريد يا ديگري را بگرياند و يا آن كه خود را به حالت اندوه عزا درآورد بهشت بر او واجب است.